Taylor en Het Nieuwe Werken

Heel veel dingen in een organisatie worden in werking gesteld vanuit een bepaalde verwachting. Een verwachting over het gevolg van een ingezette actie. Die verwachting wordt heel vaak niet gerealiseerd. Was de verwachting dus fout of was het de aanname die er achter zat?

Taylor, de man achter Scientific Management, wordt vaak aangehaald als de echte motor achter het hedendaagse management denken. Daar wordt dan steevast bij verteld dat dit een achterhaald verhaal is. Een mens is geen machine. Inderdaad. Ik noemde dit zelf altijd mechanisch denken, waarbij er aan knoppen gedraaid wordt en verwacht wordt dat dan de verwachte reactie wordt vertoond.
Teleurstelling of woede bij de manager als gevolg, want zo werkt het heel vaak niet. Als ik van mijn radio de volumeknop verdraai, komt er, afhankelijk van de draairichting, luidere of juist minder luide muziek uit de luidsprekers. Menig manager zou verschrikkelijk graag willen dat dit ook zo werkte bij zijn medewerkers. Hij weet wel beter. Maar toch doet hij het.

Vreemd eigenlijk. Zo las ik van de week nog dat er bij gemeenten ontzettend veel activiteiten worden vastgelegd middels tijdschrijven. Deze informatie kan goed gebruikt worden natuurlijk, maar het lijkt er op dat meneer Taylor nog steeds de richting bepaalt.

In discussies over management zie ik vaak de termen masculien versus feminien opduiken. Het gaat dan vaak over het lineaire denken van mannen. Het oorzaak-gevolg denken. Het probleem-oplossing denken. Een vrouw weet dat het meestal iets ingewikkelder in elkaar zit, omdat het over mensen gaat. Als je TV niet aan gaat, zou je je heel goed kunnen afvragen of de stekker wel in het stopcontact zit. Als je zoon zijn kamer niet opruimt, kun je lang zoeken naar zijn stekker.
Veel mensen hebben moeite met deze benaderingswijze omdat er ook vrouwen zijn die niet feminien zijn in hun benadering en er anderzijds mannen die niet masculien zijn.
Het gaat echter over het voorkeursgedrag van een groep. Dat is niet te vertalen naar een individu (ook al wordt dat nog steeds heel veel gedaan). Je moet de termen dan ook niet vertalen als vrouw versus man, want dat is te simpel.
Ik zie wel dat managers met een feminiene benadering in een mensenomgeving veel betere managers zijn dan de managers met een masculiene benadering. Ik zie ook dat een ruime meerderheid van de managers nog een masculiene benadering hebben.

Bij Het Nieuwe Werken zie ik heel veel aandacht voor techniek, ruimte en tijd, en meting op output. Alsof Het Nieuwe Werken ook weer door Taylor is uitgevonden! Het komt in ieder geval nog heel masculien en mechanisch over. Op deze manier benaderd, is het niet meer dan een voortzetting van een weg die we al jaren aan het bewandelen zijn. Dan is er helaas niets nieuws aan Het Nieuwe Werken.

Meer informatie in dossier Het Nieuwe Werken.